De zoektocht naar m’n trouwpak, deel 1

Normaal gesproken bedenk ik pas wat ik aantrek als ik voor mijn kledingkast sta, maar zo’n bruiloft is een bijzondere dag dus dan kom ik niet weg met m’n skinny en een T-shirt. Kleren maken de man, ook op z’n bruiloft. Dus ik ging op zoek naar het allerbeste: een maatpak van goddelijke Italiaanse wol.

Ik wist ook vrij snel waar mijn prachtige driedeel vandaan moest komen: uit België, bij Cafe Costume om precies te zijn. Alle Belgische rockers halen daar hun pakken en die gasten van Triggerfinger zien er altijd supergelikt uit. Dat wilde ik ook wel. Op de site stond dat je alles zelf uit mocht kiezen (stof, voering met naakte wijven erop, alles) en dat ze dan voor 600 euro een pak voor je in elkaar naaien.  Fantastische deal, hier zou ik een tof pak moeten kunnen scoren.

Dus naar Antwerpen waar ik na een kop koffie met een styliste aan het werk werd gezet. Ik moest een stof uitkiezen. Dat klinkt makkelijker dan het is, want ze hadden er honderden stoffenboeken liggen met oneindig veel mogelijkheden. Kijk, hier probeer ik cool te blijven terwijl ik van binnen ten onder ga aan de keuzestress.

Tem de keuzestress
Gelukkig werd ik goed geholpen door de verkoopster. Als eerste hebben we alle linnen en katoenen stoffen weggelegd omdat die kreukelen. Daarna alle winterstoffen, want ik trouw in juni. En vervolgens alle effen kleuren, want; saai. Dat temde de keuzestress een beetje.

Mijn voorkeur werd uit alle overige stoffen goed vertegenwoordigd: Motiefjes, Streepjes, Stipjes. Bring it! Na veel voelen, kijken en ruiken mocht ik uiteindelijk 2 stoffen uitkiezen die we zouden gaan uitwerken tot een optie voor een pak. Na een uur grasduinen was zat het meest lastige erop. Toen kwam de afwerking.

De knopen: ja. Euhm, doe die maar.
Het garen… eum. Ja, doe die maar.
De voering: PAPEGAAIEN!!!

1,5 uur nadat we de winkel in liepen, hadden we twee prachtige opties:
 

Wat moet dat kosten dan? 
Wat een succes! Binnen 1,5 uur had ik m’n droompak samengesteld en het ging eigenlijk best smooth. De volgende sessie zou ik opgemeten worden en zouden we kijken welk model me het beste stond. Op weg naar buiten gaf de verkoopster nog even de offerte mee, dan wisten ik een beetje waar we aan toe was.

Kak. Mijn droompak bleek geen 600 euro, maar 1500 euro. Wat een geld. Een week lang heb ik overwogen of ik dat ervoor wil betalen. Want met die 1500 euro ben ik er natuurlijk nog niet: er moet ook nog een mooi hemd bij en een paar kekke schoenen.

Op aanraden van ongeveer iedereen die ik hier over sprak, liep ik een week later de SuitSupply binnen. Hoe dat was, lees je volgende week.