Mijn aanzoek(en), ik deed er rustig twee!

Je vriendin ten huwelijk vragen is nooit makkelijk, of leuk, of fijn, of grappig, of mooi. Je bent strontzenuwachtig, alles is ongemakkelijk en je weet niet eens zeker of ze wel ja gaat zeggen. Nee, zo’n aanzoek wordt pas leuk als het achter de rug is. Als je het mannetje bent omdat je iets super romantisch hebt gedaan.

Als jij wil weten wat je kunt doen om het hele aanzoek-proces wat dragelijker te maken, kijk dan vooral even naar deze 8 tips voor een huwelijksaanzoek. Ik heb ze geen van allen gebruikt. Mijn aanzoek ging in twee delen: een ongepland deel zonder ring en een gepland deel met alles erop en eraan.

Aanzoek 1:

Sneeuwbal 2016. Met een paar vrienden en Tos gingen we – verkleed als superhelden -het festival redden van zichzelf. Terwijl mijn vrienden de show stalen met prachtige spandex-pakken van superhelden die iedereen (her)kent, kwam ik er als Ant-Man een beetje bekaaid vanaf. Het hele festival uit moeten leggen als wie je verkleed bent, haalt toch wat glans van je kostuum.  Maar goed: er was een bar, er was muziek we hadden het leuk.

Heel leuk zelfs! Zo halverwege de avond kwam al het leuke tot een climax. Ik stond midden in de tent, Tos in mijn armen en alles wat goed en mooi was leek om ons heen te cirkelen. Ik werd overmand door emotie en opeens kwam het hoge woord er uit. Niet dat ik iets voorbereid had, niet dat ik iets van plan was, niet dat er een ring was, maar toch stelde ik DE VRAAG. En wat voelde het goed dat ze “Ja” zei!

Maar na een dag stevig drinken werd ik blijkbaar niet meer helemaal toerekeningsvatbaar geacht want de ‘Ja!’, werd een ‘Ja, maar dan moet je nog wel de hand van mijn vader vragen. En ik wil nog een aanzoek met een echte ring.’ Gelukkig ben ik de beroerdste niet.

Aanzoek 2:

Om 11:00 uur ging de wekker. Een beetje raar, want op zaterdag zet ik nooit een wekker. Hoeft ook eigenlijk niet want Tos is toch altijd om 06:00 uur wakker. ‘Waarom gaat die wekker?’ Eh ja, weet ik niet. Per ongeluk waarschijnlijk. Ik ben zo’n goede leugenaar 😉

De waarheid was anders: ik had hem gezet zodat ik zeker wist dat ik genoeg tijd had om Tos onder valse voorwendselen het huis uit te lokken. Om 12:45 uur liepen we naar Cafe Lombok verderop in de wijk zodat Tos’ beste vriendin Marrit tijd had om in het geniep mijn aanzoek voor te bereiden.

Onderweg naar het kwamen we Marrit tegen, Marrit die op zaterdag niets te zoeken heeft in onze wijk. Ze groette ons en fietste stug door, tot grote verbazing van mijn aanstaande. ‘Wat doet zij nou hier? Gaat ze nu naar yoga? Gaat ze boodschappen doen op de kanaalstraat? Krijgt ze vanavond misschien vrienden te eten?’, allemaal vragen waar ik geen antwoord op had. Had ik al verteld dat ik goed ben in liegen?

Marrit was ondertussen onderweg naar de Jopies Bloemenhuis om daar een enorm boeket rozen op te halen. En met die rozen zou ze ons hele huis versieren. Ook had ik alle foto’s waar Tos en ik opstaan af laten drukken. Deze zou Marrit ook gebruiken om ons huis romantisch aan te kleden. Maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. Cool as fuck probeerde ik het raadspelletje maar mee te spelen. ‘Euhm haha ja.. wat raar. Ik weet het ook niet’. Gelukkig kon ik d’r afleiden door de kroeg in te lopen en wijn te bestellen. Werkt altijd.

Hierna kwamen de 45 meest ongemakkelijke minuten van mijn leven. Terwijl Marrit ons huis ombouwde kreeg ik door de zenuwen geen hap door mijn keel. Zonde van het prachtige broodje gepocheerd ei. Toen ik na de raarste lunch uit mijn leven uiteindelijk de voordeur open deed kreeg Tos door wat er aan de hand was. Bloemen overal, foto’s overal, Jaren ‘80 lovesongs uit de stereo (Marrits keuze, niet de mijne). Midden in de woonkamer ging ik op 1 knie met haar prachtige (zelfgekozen LINK) ring.

En hoewel er natuurlijk al een aanzoek was geweest, waren er deze keer ook weer heel veel zakdoekjes nodig. Gelukkig was het antwoord nogsteeds ja.